سبک‌های خانه‌سازی در استانبول

از قرن شانزدهم معماران صنعتگر و ماهر با استفاده از چوب، خانه‌های زیادی ساخته‌اند. ساختمان‌ها اغلب دو یا سه طبقه بوده و یک فضا نیز در طبقه همکف برای ذخیره‌سازی داشتند. دستشویی در این منازل بیرون خانه قرار داشت و یک اتاق چند منظوره بزرگ در طبقه فوقانی ساخته می‌شد. این اتاق معمولا محل تجمع افراد خانواده برای خوردن غذا یا حتی خوابیدن بود. برخی از مورخان معتقدند استفاده از فضای بزرگ در این خانه‌ها از ساختار عشایری ترکیه نشات گرفته است. موضوعی که اثر آن در فرش‌های قدیمی ترکیه صددرصد دیده می‌شود.

اما خطر آتش‌سوزی در خانه‌های چوبی یک موضوع جدی بود، به همین علت مقامات ساخت، استفاده از چوب را برای ساخت خانه ممنوع اعلام کردند. این موضوع باعث شد خانه‌های چوبی در استانبول کم‌یاب شوند. در اثر غفلت، بسیاری از خانه‌های چوبی بازمانده از قرن نوزدهم برای زندگی ناامن شدند و یا حتی به‌طور کامل از بین رفتند. تنها چند بنا به صورت دست نخورده و سالم باقی ماند.

در سال 1985 یونسکو این خانه‌ها را به عنوان میراث جهانی اعلام کرد و تمرکز خود را بر روی محله‌های سلیمانیه و زیرک در منطقه فاتح قرار داد. خانه‌هایی ساخته شده با چوب بلوط و کاج که همگی در یک ویژگی مشترکند، در همه آن‌ها یک ناحیه به شکل نیم‌دایره برای نشیمن در قسمت جلوی ساختمان در نظر گرفته شده است.

طی سال‌های 1999 تا 2004، یونسکو و دولت ترکیه مشغول احیا و مرمت این خانه‌ها بودند. در سال 2006 دولت ترکیه کودب(KUDEB) را تاسیس کرد. سازمانی که تخصص آن احیا و بازسازی خانه ‌های چوبی قدیمی است و مدعی است که تاکنون 55 خانه را به شکوه سابق خود برگردانده است.

در سال 2010، World Bulletin گزارشی را منتشر كرد كه می‌گوید خانه‌های سلیمانیه مورد تهدید قرار گرفته‌اند. مارتین باخمن از انستیتوی باستان‌شناسی آلمان در این گزارش اعلام کرد که تنها 250 خانه چوبی با حفظ برجسته‌ترین سبک خانه‌سازی استانبول در دوران عثمانی باقی مانده است.

در منطقه سلطان همت و در خیابان سوگوک‌چشمه، خانه‌های چوبی قدیمی 4 تا 10 خوابه‌ای وجود دارد که توسط یکی از اعضای حزب محافظه کار به نام Celik Gulersoy بازسازی شده‌اند. این خانه‌ها مناظری دل‌فریب برای گردشگران کنجکاوی است که مایلند خانه‌های چوبی قدیمی را ببینند. در حال حاضر سه تای آن‌ها با عنوان هتل ایاصوفیه مورد استفاده قرار می‌گیرند.